En ik ben GROZ. GROZ staat voor alles wie ik ben. Ik ben namelijk meer dan mijn ziek zijn en de zorg die ik daardoor ervaar. Mijn ziek-zijn werd mijn richtingaanwijzer waardoor GROZ kon ontstaan. Ik heb mijn levenspad gevonden door anderen te helpen door de andere kant van zorg te bieden.
Als kind wilde ik al graag anderen iets leren. Dit resulteerde in het volgen van de studies Pedagogiek en Pabo. Hier was ik vooral bezig met mijn hoofd. Hoe meer kennis ik vergaarde uit boeken, hoe meer verlangen ik voelde naar het antwoord op wie ik was. Ik kwam terecht op de weg van intuïtieve ontwikkeling en Sjamanisme. Dit gaf me een gevoel van thuiskomen. Toch leek mijn weg abrupt dood te lopen toen onaangekondigd de ziekte van Cushing mijn leven binnen wandelde. Een tumor, zo groot als een pingpongbal bij mijn hypofyse, zorgde ervoor dat de realiteit van de dood onder mijn neus werd gewreven.
Op deze weg ondervond ik aan den lijve de tekortkomingen in de zorg, Wat ik miste? Warmte. Menselijkheid. Een integrale aanpak. Overzicht. Aandacht voor mij als mens en afstemming op wie ik op dat moment was en wat ik op dat moment nodig had. Ik voelde me alleen in de jungle van de zorg. Ik voelde me vaak niet opgewassen tegen de ontberingen van deze jungle. Voor mijn gevoel dwaalde ik door die jungle, niet begrijpende wat en waarom me dit overkwam, en hoe ik weer een weg hieruit kon vinden.
De artsen waren vooral bezig met het behandelen van mijn lichaam, maar niemand vroeg hoe mijn hart en lichaam voelden. Hele lijsten van bijwerkingen werden opgesomd, maar hoe ik moest omgaan met de angst die me op zoveel dagen achtervolgde en me overviel, werd me niet verteld. Uiteraard kreeg ik adviezen mee van artsen, verpleegkundigen, psychologen en psychiaters, maar deze adviezen waren gestoeld op boekenwijsheid. Zij snapten niet écht hoe spannend en tegelijk verwoestend resultaten kunnen zijn, hoe verstikkend een masker is, die je in dezelfde houding moet houden zodat de laser de juiste puntjes raakt, hoe moeilijk het is vol te houden, hoe moeilijk het is afhankelijk te zijn van anderen. Dat je constant moet wachten totdat er een verpleegkundige een keer tijd heeft om jou te helpen met wassen of te plassen. Dat ze vooral bezig zijn met je lichaam dat niet goed functioneert. Dat de onrust in je lijf allesoverheersend kan zijn, zelfs zo overheersend dat je zo niet verder kunt leven. Ze snapten niet hoe het is om zielsalleen te wachten op je operatie die misschien je doodsvonnis inhield. Er was niemand die mijn hand vasthield tijdens die spannende momenten. Er was niemand die voor mij bepaalde zaken regelde toen ik het eigenlijk niet meer kon. Gelukkig had ik mijn man en familie, maar ook bij hun eiste mijn ziek- zijn zijn tol, waardoor ik naar de psychiatrie moest. Daar hoorde ik ook niet thuis.
Er was steeds minder ruimte voor mij als persoon. Ik raakte voor mijn gevoel steeds verder verwijderd van mijn lichaam en wie ik was. Alles voelde als een straf, waarmee ik het buiten mezelf plaatste. Ik voelde dat doorgaan op hetzelfde pad mijn dood zou betekenen. In het diepste van de jungle ontdekte ik een nieuw pad, de weg naar mezelf. Ik maakte kennis met haptonomie, numerologie, regressietherapie, healing touch en opstellingen. Ik leerde dat mijn lichaam mijn wekservice was en dat door geboren te worden ik mijn eigen podium had gecreëerd om mijn (voor)bedachte scenario’s te kunnen uitspelen. Ik zag in dat mijn hele strijd als stuwdam werkte voor de stroom van het leven.
Mijn piepende en krakende lichaam wilde mij niet tegenwerken, het wilde juist samenwerken. Mijn lichaam probeerde me alleen maar wakker te schudden door op verschillende manieren contact met mij te krijgen. Omdat ik de fluisteringen van mijn lichaam maar niet wilde horen, werd het vanzelf een hard geschreeuw. Ik leerde luisteren naar de signalen van mijn lichaam. Het was niet meer ondanks, maar juist dankzij mijn lichaam dat ik me opnieuw kon verbinden met het leven. Eindelijk zag ik dat ik al vanaf mijn geboorte, toen ik in de couveuse terechtkwam, vanachter het glas mijn leven leefde. Dat voelde als veilig en van daaruit hoefde ik het leven niet echt aan te gaan.
Juist door de ruimte die ontstond en ik me verder ging bekwamen in regressiewerk, coaching, opstellingen en lichaamswerk, kwam ik fundamenteel anders in het leven te staan. Ik ging me herinneren wie ik ben en wat ik hier kwam doen en dat is GROZ, waarbij ik mijn potentie leef.
Ik kreeg het grootste cadeau in mijn leven: onze prachtige dochter Elin. Zij laat mij zien dat wonderen bestaan wanneer we de reis naar ‘je eigen zelf’ durven te maken. Ik heb ervaren dat wanneer je de reguliere zorg combineert met de reis in jezelf, dat er dan echte heling kan ontstaan en er wonderen kunnen gebeuren.
Met GROZ volg ik mijn hart en kan ik door al mijn ervaring nog meer vanuit heelheid iets voor jou doen. Met GROZ ervaar ik mijn passie. Samen met jou wil ik de ruimte laten ontstaan, zodat ook jij jouw passie mag gaan ervaren en gaan leven.